Kijk, dit is nu eens een schoolvoorbeeld van wat wereldmuziek kan zijn: een van oorsprong Brits-Bangladeshi sitarspeelster, die in Londen opgroeit, er doctoreert in de neurowetenschappen en de muzikale uitsprong daarvan, muziek maakt, die zwaar in hedendaagse jazz gedrenkt is, maar daar hele lappen folk en electronica doorheen draait en op die manier de grenzen verkent van het gangbare. Daarnaast is deze jonge vrouw ook nog actrice en performance artieste en verschijnt ze al eens op televisie, waar ze de hoofdrol speelde in een 24-delige detectivereeks: ze is dus ook op dat punt niet meteen voor één gat te vangen.

In de loop van de voorbije zeven, acht jaar, maakte ze een drietel ep’s en twee full CD’s en vandaag is ze er dus met haar derde, waarop ze, met de hulp van wat “vrienden”, die ze ontmoette tijdens haar tweede residentie in Hongarije, waar ze op het Babel Sound Balaton-festival stond en in contact kwam met violist Djordje Mijuskovic en bassist Daniel Abad. De drie gingen aan het spelen en improviseerden deze een aantal van de 37 minuten muziek bijeen, die later in de studio verder afgewerkt werden met bijdragen van koboz-virtuoos Laci Szlama, bassiste Inga Eichler zangeres Maria Keck en van saxofonistes Rachel Bartlett en Veronique Delmelle, die helemaal van bij ons is en die bij jazzliefhebbers alhier flink wat bekendheid geniet als lid van het Blindman Quartet en van Marockin’ Brass.

Allemaal elementen, die je doen uitkijken naar een verrassende plaat en je wordt op je wenken bediend: dit is een op het eerste gehoor wat moeilijke plaat, die zich nochtans beetje bij beetje opent en, als je je jezelf de tijd gunt om meerdere keren te luisteren, erg veel mooie momenten blijkt te bevatten. Als je er even bij stilstaat, kom je onvermijdelijk tot de conclusie dat de scene waar Shama in rondhangt in London, ongemeen boeiend moet zijn: je treft er werkelijk àlle mogelijke genres aan en die blijken ook nog eens elkaars bestaansrecht te erkennen en de muzikanten gaan samen spelen, wat heel fijne resultaten oplevert.

Nu eens klinkt dit dromerig en zelfs wat zweverig, dan weer wordt er onverbiddelijk op “plezier” gemikt of wordt een eenvoudige zanglijn de basis voor een uiterst complexe improvisatie. De Youtube-link naar de titelsong vindt u in bijlage, maar probeert u zeker ook eens “Stay” of “Ch*n Ch*n” te horen: ik ben er zeker van dat u net als ik, reddeloos overstag gaat. Dit is namelijk een vorm van wereldmuziek, waar we de komende jaren nog veel gaan van horen. World Music 2.0, als het ware, met in dit geval stem, sitar en sax in absolute sterrollen. Heerlijk!

(Dani Heyvaert)